Dat Telefon pingelt. Daar leeg Een van mien Gemeent in´t Krankenhuus un sien Froo fraagt an, of ik dat Avendmahl mit hüm fieren kunn. Un dat bold.
In mien eerste Jahren als Pastoor weer dat noch fakender so west. Meist wenn en Minsk up sien Starven togung. Wat in de kathoolsk Kark de „Letzte Ölung“ is, weer bi uns Luthersken dat Avendmahl an´t Krankenbedd.
Daarför harr ik en Task mit en Krüüz, en lüttjen Buddel för Wien, en lüttjen sülvern Beker un en Döös för dat Brood.
As de Anroop kwamm, wuss ik: Du musst gau maken. Ik segg en anner Termin af, de kann wachten und fahr so fell as ik kann in uns Krankenhuus. De Mann ut mien Gemeent leeg up de Intensivstation. Ik mutt mi en grönen Kittel antrecken. Denn gung dat in sien Ruum. Daar leeg he, ansloten an mennig Kabels un Slauchen. Dat was nich mooi antosehn. Rund üm sien Bedd stahn sien Froo un de Kinner. All mit de Gedanken, bold van de Kranke Ofscheed to nehmen.
Ik spreck mit de Doktor: „Wu eernst is dat? “. „Doodeernst. Sien Chance is 80 to 20 – tegen hüm. Daar mutt noch wat tokomen to dat, wat wi Dokters doon köönt“.
Wi fiert dat Avendmahl. Ik segg de olle Woorden: „Unse Heer Jesus
Christus, in de Nacht as he verraden word…“. Denn geev ik hüm, so good as dat geiht, dat Brood, daarna sien Froo un de Kinner: „Christi Liev för di geven…“. Daarna de Beker: „Christi Blood för di vergoten…“. Na hüm geiht de Beker bi sien Familie rüm. Ok ik drink.
Man ik föhl mi nich good. In disse Umgeven, mit all de Technik. Is dat de richtige Platz för so en geistlichen Saak, as dat dat Avendmahl is? Kann dat wat brengen? Wi beden dat Vaderunser, ik spreek de Segen, denn geev ik
allen de Hand un fahr to mien nächste Termin.
Paar Daag later kummt Nahricht ut´t Krankenhus: De Kranke geiht dat beter.
He is weer up de Sied van ´t Leven. All paar Daag besöök ik hüm. Na en paar Weken kummt he na Huus. Hüm is weer Leven schenkt worden, en ganze Koppel van Jahren leevt he wieder in mien Dörp.
De 20 % hefft hüm de Moot geven, an dat Leven to glöven, tegen de Krankheit antogahn. So sücht he dat – un ik ok. Dat Avendmahl was de Utlöser. Nee – dat was keen Fier van de Dood, dat was en Fier vör dat Leven. Un ik denk: Is wat dran an de olle Sprök: Gloov kann Bargen versetten.
Hier hett de Gloov, dat Christus mit hüm is, mit hüm un sien Familie an een Disk sitt, neje Kraft to´n Leven schenkt. För mi en Wiespahl, wu Gloov good deit, nich alleen in en Intensivstation.
Menü
