Dieses Ereignis nahm ich als Heimarzt in einem Heim im Landkreis Aurich wahr.
Wiehnachten, een Menüüt
In hör Ogen hangt en Vörhang van Vergeten. Hör Stimm blubbert, quaakt un zisst, seggt hen un weer maal „Mahltied“, meest wenn dat nix to eten gifft.
Kriggt se keen Hülp, so löppt se stabbig un schitterg dör dar Huus.
Siet achtteihn Jahr geiht dat so mit hör, siet achteihn Jahr is se ut Krankenhusen un Heimen neet rutkomen. Neet, dat se van een Dag up den anner so worden is, dat hett sien Tied bruukt, sük van all dat freeitomaken, wat en Minsk is. Un doch, as dat anfangen is, damaals vör achtteihn Jahr, was dat, as wenn se sük van een Ogenslag up de anner vörnomen harr, keen Minsk mehr to wesen, keen Froo, keen Moder, nettakrrat ut Fleesk un Knaken to krupen, bisied to stahn un wegtogahn. Damaals vör achtteihn Jahr harr se keen Tranen, as se dat Wicht in ‚t Huus brochen, vull Blood, vör de Huusdör doodjaggt. Keen Tranen, as de lüttje Sarg unner d‘ Eer kwamm.
Damaals hett sük de Vörhang sloten, dat Lücht in de Ogen verdüüstert, keen Trüür of Bliedskupp mehr rutlaten.
Ok dat Dannengröön mit de Lüchten in de Kamers un de Wiehnachtsboom in de grote Etensruum van dat Heim, de Wiehnachtsleder allerwegens brengen keen Leven in de Ogen.
Bi de Adventsfier stöört se, schuffelt mit lüttje Stappen herum, brabbelt vör sük hen, de Kopp tüsken de Schullers trucken. Mennig Lü sünd to de Fier komen, Lü ut de Stadt un ut dat Loog, waar dat Huus steiht, en Heim för olle un sieke Minsken, de sük neet mehr sülvst helpen könen.
Jung Wichter van de Dörpschool spölen de Wiehnachtsgeschicht, ok Josef un de Heerders sünd Wichter. Wo nüdelk de lüttje Maria mit de lange Sleep, wo se sük vör de Krübb henkneeit un dat Christkindje mit Hei un mit StrDh todeckt! Engels mit witte un golden Pappflögels susen over de Bühn un vertellen, wat damaals geböhrde in Bethlehem. Maria haalt dat Kindje to de Krübb herut, sleit en Dook um dat Puppke un dukelt dat an hör Borst. Josef kickt stolt up Moder un Kind. de Engels singen en Slaapleed. De Kinner sünd mit Iever togang, un de Lüü luren mit grote Ogen na de Bühn.
Ok de Froo is tomaal sacht worden, stiert up de Maria, un hör Lippen gahn mit, as Maria nu en Wegenleed singt, un en heel zart Smüüstern is in hör Gesicht. Dat is, as wenn de Vörhang en kört Sett utnannergeiht un de Ogen en Bild upsugen, neet langer as een Menüüt, neet langer.
Wiehnachten, een Menüüt.
