Dat weer 1946 oder 1947, as endlich de Krieg vörbie weer und wi Kinner aan Angst weer losgungen, an Martin Luther sien Geburtsdag hum to Eeren de van uns Ollern leerten Martiniieeder to singen. Mien Frünnen ut de Naberskopp, Werner und Alfred, un ik trucken mit uns Lateern oder mit een Skebelskopp vor dat Gesicht in mien Heimatstadt Esens, net as in anner Kuntreien ok, um na olle Bruuk to singen. Weer düchtig wat los, denn wi weern ja all biied, wenn wi för uns Gesang wat kriegen deen. Wi sungen de bekannt Leeder „Vor reichlich 400 Jahren“ , „Martinus Luther war ein Christ“ und elk of anner sä ok woll mal ein Gedicht up. Wi harrn all düchtig wat offklappert und uns Taschen weem ok all ziemlich vull. Wibekeemen för uns Singeree Bonbons, Spekulatius, Mucken und ok woll mal een Appel. An de lecker Päpernöten, den uns Backer int Baanhofstraat, Unkel Poppinga, extra för Martini backen dee, kann ik mi noch good erinnern.Nu weer dat all laat genoog und ik droop min Süster Theda, de ok mit hör Schoolkameradinnen Uschi, Insa, Magret un annern ünnerwägens weer , in de Laden van Backer van Felde. Ik kunn vor luter Lachen nich mehr singen, denn min Süster hör Skebelskopp weer van hör lang Singeree ganz week worn und bewäg sück jümmer mit, wenn se den Mund apen und dicht mook. Dat seechganz lüstig ut. Wi beid besproken uns und weern de Meenen, dat dat nu good west weer un dat wi nun woll na uns Mama nat Huus henn wulln. Mama luur säker all, denn se weer alleen to Huus. wie! dat uns Papa jo noch int Gefangenschaft weer. Up den Wcch na Huus kämen wi vant Drostentor intBaanhofstraat und dor wohnen de Kinner van uns Nabers öwer de Wahnen van Familie Hajen. Un dor wullen wir noch äben rin und mitnanner een Leedsinaen. Toeerst klopp wi bi Farn. Hajen. Tant Hajen mook uns de Döör apen und wi sungen tosamen uns Leed. Wi beid kunnen dat recht good, wiel widomals to Huus ok faken tosamen singen deen. As Tant Hajen uns to kennen kreeg, sä see; „Oh, ji beiden sünd dat, kamt man äben rin“ MinSchoolkameradin Grete seet aii achtert Disch int Sofa, sä har dat Singen all daan . Tant Hajen wuss woll, dat uns Papa noch nich törügg und unsMama mit uns alleen weer. „Sett jo man äben hen“ sä se to uns, wat wi denn ja ok moken. Un denn hool Tant Hajen richtig Wittbrod, richtig Botterun Läwerwurst un smeer uns een Stück Brood. Nä, ik kannt nich beschrieben, wu lecker dat weer. Ji mutten weeten, dat wi uns an dat gornich lecker Maisbrood gewöhnt harrn. Un denn so wat leckers. Je länger dat heer is, um so leckerer woord dat in min Erinnerung. Ik hebb Tant Hajen dat nie seggt, wat se uns domals vor een Freud maakt hett, aber min Schoolkameradin Grete hebb ik dat bit eerste Klassentreffen seggt und se wull hör Moder dat okvertelln. Ick bün säker, dat se dat daan hett. Min Fro und ik sünd jümmers blied, wenn bin uns een ganz bült Kinner kamen to singen und wi willt dat ok so lang maken, as wi dat man äben könt. Hast jedes Mal snack wi denn van dat Stück Stuut mit Läwerwurst und ik bün immer noch de Meenen, dat dat min leckerst Martinigaav west hett. Ik glööv nich, dat wi in disse Tied noch so vööl Freud maken könt.
Liebe Leserinnen, Leser und Zuhörerinnen und Zuhörer beim Vorlesen dieser Erinnerungsschrift! Wir wünschen alles Gute und Zufriedenheit und hoffen, dass nach der jetzigen angstbringenden Zeit bald wieder Ruhe einkehrt und wir nach Tagesende wieder, ohne Angst für nachfolgende Generationen zu haben,einschlafen können.
Herzliche Grüße Irma und Ewald Heeren, Aurich
